سنت های دوازده گانه پرخوران گمنام:

1- منافع مشترک ما باید در رأس قرار گیرد، بهبودی شخصی به وحدت OA بستگی دارد.
2- در رابطه با هدف گروه ما فقط یک مرجع نهایی وجود دارد، خداوندی مهربان که به گونه ای ممکن خود را در وجدان گروه بیان می کند. گرداننده ان ما خدمت گزاران مورد اعتماد ما می باشند، آنان حکومت نمی کنند.
3- تنها لازمه ی عضویت در OA تمایل به قطع خوردن غیر ارادی است.
4- هر گروه باید مستقل باشد به استثنای مواردی که بر گروه های دیگر و یا پرخوران گمنام در کل اثر بگذارد.
5- هر گروه فقط یک هدف اصلی دارد، رساندن پیام به پرخوری که هنوز در عذاب است.
6- یک گروه OA هرگز نباید هیچ موسسه ی مرتبط یا هر سازمان انتفاعی خارجی را تایید یا در آن ها سرمایه گذاری کند و یا نام OA را به آن ها به عاریت دهد، مبادا مسائل مالی، مالکیت و شهرت ما را از هدف اصلی خود منحرف سازد.
7-هر گروه OA باید متکی به خود باشد و کمک مالی از خارج دریافت نکند.
8- پرخوران گمنام باید همیشه غیر حرفه ای باقی بمانند اما مراکز خدماتی ما می توانند کارمندانی مخصوص استخدام کنند.
9- OA تحت این عنوان، هرگز نباید سازماندهی شود، اما ما میتوانیم هیاتهای خدماتی یا کمیته هایی تشکیل دهیم که مستقیما در برابر کسانیکه به آنها خدمت می کنند مسئول باشند.
10- پرخوران گمنام هیچ عقیده ای در مورد موضوعات خارجی ندارد بنابراین نام پرخوران گمنام هرکز نباید به بحث های اجتماعی کشانده شود.
11- خط مشی روابط عمومی ما بنابر اصل جاذبه است تا تبلیغ، ما همیشه لازم است گمنامی شخصی خود را در مطبوعات، رادیو، فیلم، تلویزیون و سایر وسایل ارتباطات حفظ کنیم.
12- گمنامی اساس روحانی تمام سنت های ما می باشد و همیشه یادآور این است که اصول را به شخصیت ها ترجیح دهیم.